Chica
Chica leeft samen met Perrita bij een oude verlaten boerderij. Na navraag hoorde we dat ze daar al minimaal 5 jaar geleden verlaten zijn. Niemand keek nog naar hen om op de vorige eigenaar na die elke 10 dagen wat oud en verschimmelt brood kwam gooien en meent dat hij het daardoor goed voor hun geregeld had toen hij verhuisde en zijn dieren daar genadeloos achterliet. Wat is hen in die jaren daar allemaal aangedaan waardoor zij zo ontzettend bang zijn? Jarenlang hebben zij pups gebaard, jarenlang kwamen mannen (jagers) ze stelen van hen totdat wij (Saskia en ik) daar een einde aan maakte. Hen laatste pups zijn allemaal geadopteerd in Nederland en België. De Mama’s zijn zelf te verwilderd, veel en veel te getraumatiseerd om nog een huishond te kunnen worden en zij zijn beter af om samen te kunnen blijven leven bij de verlaten boerderij met een kolonie katjes die daar ook leven. Vanaf wij van hen wisten, zorgen we voor ze en ik ga ze ook elke dag vers voer en water brengen. We maakten een veilige en droge slaapkamer voor ze waar ze droog en warm in mandjes en dekentjes kunnen slapen en schuilen. Maar de angst blijft, zelfs na 1,5 jaar dagelijks komen. Zodra mijn auto in zicht is, moeten ze toch nog vluchten. Op veilige afstand staan ze naar mij kijken hoe hun bakjes gevuld worden en pas als ik weer aanrijd, gaan ze daaropaf om te eten. Vorig jaar nadat de laatste pups vertrokken waren, hebben we ze één voor één gevangen met de vangkooi en zijn ze gesteriliseerd en verzorgd. Gebitjes gedaan, gevaccineerd, pipetjes gehad, ontwormd etc. en daarna weer terug naar hun eigen “thuis”
Die ervaring maakte de angst voor ons er niet beter op. Ze weten niet dat dit het beste was wat hen kon overkomen en hun vertrouwen in mij was daardoor nog verder te zoeken. Ik had hen die traumatische ervaring aangedaan met de vangkooi. Ik begrijp dat en het hoeft ook niet. Het gaat niet om mij, niet om ons, het gaat om hen, dat zij gezond, gelukkig en gevoed zijn. Dat is voor ons voldoende. Dat ze blijven vluchten, begrijp ik volledig.
Hele kleine verbeteringen zie ik en ik weet dat ze altijd al dankbaar waren en blij dat ik kwam voor het voedsel maar contact, nee dat echt niet. Sinds kort begint Perrita toenadering te zoeken en staat ze me regelmatig kwispelend op te wachten bij de poort en rent ze vooruit naar de boerderij en naar haar eetbakje. Chica is helaas nog veel banger dan Perrira en verstopt haarzelf vaak zo goed in het veld als ik kom, dat ik soms twijfel of ze er nog wel is. Dan zet ik de Wildcamera uit ongerustheid en warempel altijd staat ze er binnen een aantal minuten als ik vertrokken ben op. Haar hele houding is dan zo anders als dat ik haar " live" zie. Dan loopt ze gebogen met staart tussen de benen. Maar op camera, als alle mensen en ook ik dus weg ben, zie ik een blij hondje met staart omhoog en rechte rug. Kortom, Chica is happy waar ze is. En dat is toch het allerbelangrijkste?
Wie helpt ons Chica te blijven helpen door haar virtueel te adopteren?
 
Chica is gesponsord door Felice Schrievers. Bedankt Felice voor je steun!